Vanavond geen Lao bier. Goedkoop, lekker en rein bier. Heel anders dan het bier in Thailand. Vanavond ook geen koffie, De laatste vandaag was bij Lao Kham. Een klein kopje Mocha.
Koffie houdt je wakker en alert. En uit je slaap!
Ik doe ook aan naaldwerk. Doorgesleten boorden van overhemden verwijder ik en maak daarmee een Chinese/Japanse kraag. Gevuld met een deel van de versleten boord of zoals mijn eerste met een stukje Laotiaanse mannensarong. Ik knip er gewoon een stukje af. Lang zijn ze meer dan genoeg. Heel anders dan de — zelfs jonge- — mannen hier heb ik … géén bierbuikje.
Ook dat naaldwerk is heerlijk rustgevend.
Vanavond Infusion Tilleul Menthe. Daar slaap ik heerlijk op.
Morgen ben ik jarig. Ik heb mezelf al drie nieuwe badhanddoeken cadeau gedaan à 45k LAK per stuk. Dat is nog geen 2 USD per stuk.
Oude voorraad van een promotieactie voor een of ander luxeproduct. Het luxeproduct is er niet meer maar de handdoeken waren er nog steeds van voor de covid. Nog eentje ligt er op de plank in de winkel op de hoek van de oprijlaan naar het appartementencomplex waar ik nu leef en werk. Zal ik ‘m kopen?
s’Morgens sta ik meestal wat later op. Een bak flink sterke koffie markeert vervolgens het begin van de werkdag.
Veel informatie willen en soms ook moeten verwerken, maakt dat ik ook veel slaap nodig heb. Tien uur is vrij normaal. Alleen al daardoor ben ik anders dan mijn leeftijdsgenoten die ‘s nachts juist veel minder slapen en overdag geregeld indutten. Zodra ik op gang ben gekomen ben ik ook nauwelijks meer te stoppen. ‘s Morgens nog in bed en ‘s avonds nog niet volledig in slaap bereid ik mijn lessen voor. Gewoon in mijn hoofd want dat werkt het prettigst.
Ik heb een collega die in hetzelfde jaar geboren is als ik. Een collega die jaloers is. Ook hij is anders. Hij heeft een hekel aan de leerlingen en bereidt zijn lessen niet voor. Al jaren draait hij dezelfde lessen en doet daarbij heel gewichtig. Dat werkt vaak in zijn voordeel.
Behalve dan bij de meer bijzonder dan andere leerlingen. Die stellen hem vervelende vragen. Vragen waar hij geen echt goed antwoord op kan geven. Daarom heb ik die leerlingen toegewezen gekregen.
www.taal.cafe is er mede voor de leerlingen. Omdat de twee jongsten — 7 en 11 jaar oud — niet alles mogen lezen, heb ik op een aantal artikelen een wachtwoord gezet.
Zondag ging ik zoals gebruikelijk vroeg in de morgen naar de plaatselijke markt. Gewoon langs de straat. Ik kocht er aardappelen, wortels en uien. Wat ik daarmee ging doen, wilden de jongedames van de beste straatgroentewinkel weten.
The Best Greengrocers
Hij eet ontzettend goed merkte de oudste op. Haar jongere zus knikte instemmend. Ik pakte mijn telefoon en zocht wat plaatjes op van hutspot en andijviestamppot.
“kijk”, zei ik. “Dat is wat ik kook.” Dat is Nederlands eten.”
The sisters
Ze waren blij. Weer een nieuwtje over die rare buitenlanders om rond te vertellen en te bespreken.
Sommige bekenden van me roepen dat ik niet kan schrijven. Let maar eens op dan.
Een standaard maar toch niet heel erg standaard interview geheel volgens de regels der kunst.
Onze kersverse nieuwe medewerker
Els
Trainee interieurverzorger
“Ik ben trots op mijn nieuwe baan”, is het eerste dat Els zegt.
We stonden samen in de lift op weg naar de kelder.
“Eindelijk heb ik als vrouw de positie gekregen waar ik recht op heb en waar ik tot mijn recht kom”, zegt Els. “Mijn baas beloofde me vanmorgen dat ik na mijn inwerkperiode bij haar in het Penthouse het glazen plafond schoon mag maken”. Ze glundert. “Bofkont” zeggen we in koor.
“Wat vind je nu zo leuk aan ons bedrijf”, is onze eerste vraag.
Els moet even denken. “Nou … dat onze allerhoogste baas een vrouw is natuurlijk”, vult ze snel in. We hadden geen ander antwoord verwacht, eerlijk gezegd. “Heb je een goede relatie met je collega’s”, willen we weten. “Ja mijn collegaatjes zijn super, maar … ” gaat ze verder. “Die oude concierge, die vind ik toch een beetje akelig.” “Een rare man vind ik dat”. Ze kijkt snel om zich heen. Nee, hij is er niet. Opgelucht haalt ze adem. “Mijn collegaatjes zeggen dat hij heel lang in Bangkok heeft gewoond”, vertrouwt ze ons toe. “Bangkok, weten jullie!”
“Bangkok! Daar gaan toch alleen maar mannen naar toe om daar met zoveel mogelijk vrouwen in bed te gaan liggen.” Het is voor haar geen vraag en wij hebben daar niet echt een mening over. Doorvragen nu!. Niet aarzelen. Doorvragen! Zo hebben we dat op de vakschool voor journalisten geleerd. Duik in die opening. Laat de geïnterviewde helemaal leeg lopen op een sappig onderwerp. Je wilt toch wat te schrijven hebben, toch?
Els loopt leeg. We hoeven nauwelijks enige moeite te doen om haar aan te moedigen. De concierge, haar neef, haar exen, de buurman, de garagist, de sociëteitbeheerder, de kastelein en die en die en die.
Ze dist het ene verhaal na het andere van horen zeggen op. “Allemaal vieze mannen” besluit ze. “Het zal beter zijn als we helemaal geen mannen meer nodig hebben”. Daar laten we het bij. In de lift terug naar boven geven we elkaar een Hi5. Het is weer gelukt. Een mooi verhaal om onze carrière stapsgewijs te laten beëindigen door de hoogste baas. Ons ticket naar Bangkok ligt al klaar.
