The Art of not giving a fuck.
Maar dan nog veel beter.
Deze morgen kreeg ik weer eens een berichtje in Steenkolenengels van een jongetje dat verdacht veel lijkt op Kim Jong Un. Spreek uit Jongetje Oen. Hij werkt op een talencentrum waar ik van juni 2023 tot juni 2024 flink veel van mijzelf heb gegeven om de lessen Engels gedegen voor te bereiden en met veel enthousiasme te brengen. Het jongetje — laten we hem gewoon Oen noemen — zit daar in opdracht van de kleine baas om zijn taken personeelszaken te vertegenwoordigen. Oen is voornamelijk spreekbuis of beter chatkanaal op WhatsApp. Vanmorgen was het weer zover. [letterlijk bericht]
“good morning. How are you
How about 1 million Kip that you owe our school and how about the bicycle when will you return to school?”
Oen is zo’n mannetje dat je wel vaker tegenkomt in organisaties. Nergens goed voor maar zich toch weten te handhaven met manipulatie, veinzen, sabotage en ergens een contact waar de baas bang van is. Met de kruiwagen binnen gereden waarna je er nooit meer vanaf komt. Zo’n type is het het.
Wat er vooraf ging
De fiets. Ja de fiets. Laten we het daar eerst eens over hebben. In augustus besloot ik om te stoppen bij een talencentrum waar ik in april was begonnen met avondlessen en inmiddels op zaterdag- en zondagmorgen een groepje kindertjes en volwassenen les gaf als co-teacher. Naar mijn gevoel was er alle reden om te stoppen. Lessen werden op het aller allerlaatste moment geannuleerd en betalingen werden steeds meer uitgesteld. Ik moet je betalen van mijn eigen salaris was dan het argument. Of je was al daar, en de man had opeens zeer urgente belangrijke zaken af te handelen. Maar goed … ik had daar een fiets te leen gekregen. Die moest dus terug. Na betaling voor mijn verdiensten reed ik de fiets naar het schooltje om die vervolgens te overhandigen aan mans oudste zoon. Toen had ik geen fiets meer. In Vientiane is dat bepaald onhandig. Vooral als je constant maar heel weinig geld te verteren hebt.
De oplossing
De kleine baas van het andere centrum bood uitkomst. Er stond een fiets op de binnenplaats achter het centrum. Dat was me eerder echt niet opgevallen. Maar inderdaad … er stond wat op een hoop zand, leunend tegen de belendende muur. “Kun je hier wat mee?”, vroeg de kleine baas. Ik keek er eens naar. Een buitenband was kapot en de andere leeg. Een remkabel was gebroken en de andere zat vastgeroest. Ik pakte het wrak bij stuur en zadel op en zette mijn linkervoet op het linker pedaal. Niet vooruit te branden. Het achterwiel zat vast. “Ik heb er een hard hoofd in“, liet ik weten. Als je het kan repareren dan heb je weer een vervoermiddel”, zei de kleine baas. “Hebben jullie een hamer?.”, vroeg ik. Die was er. Niet de beste, maar werkbaar.
Het werk
De dag erop verscheen ik ’s morgens al, en met gereedschap. Ik begon. Het eerste wat moest worden aangepakt was een nest rode mieren in de zadelbuis. Het zadel eraf en spuiten maar met een bus insectenverdelger. Ziezo dat was één. Nu de hamer erbij en de fiets op zijn kop om alles los te kloppen wat die rode verrekkelingetjes het frame hadden binnengesjouwd. Dat bleek niet gering. Ze hadden flink hun best gedaan gedurende die vijf jaar dat de fiets buiten in weer en wind tot wrak was verworden.
Nog wat meer werk
Nu de ketting. Ik gebruikte een insectenverdelger op petroleumbasis als smeermiddel. Bij gebrek aan beter want ik had nauwelijks geld en wat ik echt nodig had lag allemaal nog in Bangkok. Dat werkte. Met veel moeite kreeg ik de ketting in beweging. Op naar de brommerreparatiejongens op de hoek. “De band moet worden opgepompt.” “Kunnen jullie dat doen?”, vroeg ik in mijn beste Thai. In Vientiane verstaat iedereen de taal van de buren. De band bleek lek bij het ventiel.
Het achterwiel eruit
Even een band vervangen gaat niet zo een twee drie bij dit type fiets. De ketting moest los en vervolgens moest het achterwiel er compleet uit. Ik besloot de fiets aan de hand mee te nemen naar een fietsenmaker in het centrum. Een oudere Chinese jongeman die kort daarvoor samen met zijn moeder in Vientiane was komen wonen. Moeder en zoon hadden brood gezien in het overnemen van een verlaten motorreparatiebedrijfje met boedel om dat om te bouwen tot een fietsenreparatiezaak.
DHZ
Aardige man, en zeer behulpzaam. Helaas … achteraf gezien geen held in het repareren van fietsen. Hij had een fout gemaakt bij het terug inbouwen van het achterwiel met als gevolg toenemende speling op de achteras.
Om een verder heel lang verhaal kort te maken. Ik ben toen zelf maar aan de gang gegaan en heb wat eerder een wrak van een fiets was volledig gereviseerd.
De 1 miljoen Lao Kip
En die 1 miljoen Lao Kip? — dat is ca. 45 euro. Dat was het restant van de kosten van mijn werkvisum. Hoge kosten die ik zelf moest dragen nadat de kleine baas opeens hals over kop een visum voor me liet regelen nadat ik een concurrerend aanbod van een ander talencentrum had ontvangen. Een uurtarief van 15 USD, veel betere faciliteiten en een geöliede organisatie. Ik sloeg het af want ik had beloofd minstens een jaar aan te blijven. Stom … achteraf gezien.